Op 18 september zijn we om 6 uur ´s ochtends vanuit Tortuguero vertrokken naar El Castillo, een plaatsje vlakbij vulkaan Arenal. Onze gids uit Tortuguero, Leonardo, ging ook mee. Hij had voor ons deze vroege vertrektijd geregeld, want normaal is er alleen om half twaalf een normale verbinding en dan alleen naar het plaatsje La Fortuna bij Arenal. Dan kom je pas laat in de middag aan. Maar Leonardo had een vriend en een neef, met wie hij dat allemaal wel kon regelen. Alleen was het een beetje moeilijk voor hun dat wij niet gewoon naar la Fortuna wilden, zoals alle honderden toeristen. Ze kenden El Castillo helemaal niet en waren er nog nooit geweest. Maar goed, als je wat extra betaalt, dan kan in principe alles, dus ze wilden ons best er naartoe brengen. Uiteindelijk vonden ze zelf de rit er naartoe ook hartstikke leuk en maakten zij ook foto´s van de vulkaan. Ze snapten ineens precies waarom wij liever daar zaten dan in La Fortuna en wilden zelf eigenlijk ook niet meer weg. De reis duurde wel 7 uur, wat wel weer een redelijke uitputtingsslag was. En dan moesten Leonardo en zijn neef nog bijna het hele stuk terugrijden...
We hadden erg geluk met het weer, want de vulkaan hangt het grootste deel van de tijd, zeker in het regenseizoen, wat het nu is, in de wolken. Maar toen wij aankwamen was hij hartstikke helder.
Vervolgens hadden we een kamer gekozen, met dit uitzicht op de vulkaan. De kamer zelf was wat duur voor wat je er inhoudelijk voor kreeg, maar het uitzicht is dan ook onbetaalbaar.
Vooral ´s nachts was dat uitzicht bijzonder, omdat de vulkaan de meest actieve vulkaan van Noord Amerika is, en aan de kant waar wij zaten, kun je de lava en blokken gloeiende steen er uit zien rollen. Overdag zie je alleen blokken steen rollen, ´s nachts gaat dat heel mooi gloeien. Net vuurwerk, met ook het gerommel erbij.
Ondanks dat we behoorlijk moe waren van de reis, zijn we toch dezelfde avond nog op "lavahike" gegaan. We werden daartoe overgehaald door gids Alonso, die zei dat het die dag mooi weer was, en de volgende dag weet je het maar nooit. Dus in het kader van ontspannen doen we thuis wel, zijn we die avond gegaan. Alleen was het weer toen alweer helemaal omgedraaid, dus moesten we er in de regen naartoe. Maar volgens Alonso was het juist goed dat het regende, want dat stopt hier altijd weer snel, en dan trekken de wolken over de vulkaan, waardoor je goed zicht hebt op de top van de vulkaan, en dat klopte inderdaad. Vanaf een uitzichtpunt, midden in de jungle, tussen honderden vuurvliegjes, konden we van de vuurwerkshow van lava genieten. We hadden er wel de hele nacht kunnen blijven kijken. Het is wel redelijk lastig om dat goed vast te leggen op een foto, maar Mark heeft een aantal pogingen gewaagd.
Deze kolibri was bij een achtervolging met een soortgenoot tegen de muur van ons huisje gevlogen en even buiten westen. We hebben hem even laten bijkomen en daarna vloog hij weer vrolijk verder, met een extra rondje om ons heen om ons te bedanken :).
Vervolgens zijn we op 19 september op tour te paard gegaan naar een waterval, ook iets dat Alonso ons had aangeraden, omdat daar weinig andere toeristen komen. Maar dat was voorlopig toch wel de laatste knollentocht die wij gaan doen. Drie uur op zo'n ding hobbelen, geeft je toch echt op de meest vreemde plaatsen spierpijn... We hadden wel drie hele lieve hengsten (Yvonne op de grootste (hoe toepasselijk) en natuurlijk 1 voor onze gids), maar ze hadden het wel heel zwaar. Het pad was namelijk enorm steil en de paarden stonden grotendeels tot hun knieën in de modder. We hebben de herkomst van de uitdrukking "hijgen als een paard" bevestigd gezien. Met name die van Mark zat soms bijna vast in de modder en huppelde er wat onhandig doorheen, waardoor hij twee keer bijna voorover viel. Ook niet handig om bij zo'n parcour ook nog een camera vast te moeten houden.
Een andere belangrijke tip voor mensen die er ooit over denken ook zoiets te gaan doen: niet met blote benen en teva's in de jungle gaan rijden. Er zitten namelijk enorme vliegen, die zich vastbijten in je huid tot het bloed langs je enkels druipt. En de enige manier om ze weg te krijgen is door ze een enorme ram op hun kop te geven, wat niet echt mogelijk is als je op het paard zit, zonder dat je zelf in verticale positie met je hoofd naar beneden eraf tettert. Beide opties zijn pijnlijk, dus het is een kwestie van kiezen voor de minst pijnlijke van de twee.
In ieder geval wisten we al zeker dat we geen zeebenen hadden, nu weten we ook zeker dat er geen cowboy in ons schuilt. Een reis te paard zal het voor ons nooit worden. Maar het uitzicht van boven was wel heel mooi, vooral op de terugweg met ondergaande zon. En de waterval, wat het einddoel was, was ook erg mooi. We zijn weer een onvergetelijke ervaring rijker :).
Op 20 september zijn we met lokaal busvervoer naar Liberia gereisd. Alonso had voor ons geregeld dat we met een taxi naar de kruising met de grote weg werden gebracht, want in El Castillo zelf komt geen openbaar vervoer. Hij kon dat precies zo voor ons uitkienen, dat we bij aankomst bij de kruising, zo over konden stappen in de bus. Jaja, ongeveer precies bijna. We hebben anderhalf uur moeten wachten op de kruising, omdat de busdienst op zondag blijkbaar lastig te voorspellen was. Maar goed, dan heb je ook wat.
Vanuit Liberia willen we naar het nationale park Rincon de la Vieja gaan. We weten nog niet precies hoe we daar naartoe gaan en wat we daar gaan doen, dat gaan we vanaf hier nog uitzoeken. In ieder geval is het wel weer even prettig om wat meer in de bewoonde wereld te zitten en weer telefoonbereik en internet te hebben, voor de afwisseling.