Op 29 september zijn we vanuit Uvita naar het Parque Nacional Marina Ballena gegaan. Snorkelen is alleen mogelijk bij laag water, maar toen het dat eenmaal was vonden wij het nog niet echt geschikt om te snorkelen. Het water was vrij ruig en de enige manier om te kunnen snorkelen schijnt weer vanaf een bootje te zijn, wat dus weer veel geld kost en gezien de wilde zee waren we wel een beetje klaar met de bootjes. Ook de walvistours waren weer goed aan de prijs, en aangezien we de walvissen al vaker hebben gezien en zoals gezegd wel een beetje klaar waren met die bootjes, hebben we ook dat maar geskipt. In plaats daarvan hebben we gewoon een lekker stranddagje gedaan, op een erg mooi strand met bijna geen andere mensen.

Op 30 september zijn we naar een watervalletje in de buurt gelopen. We kwamen nog het kikkertje hieronder tegen.

Deze mooie, kleurrijke spin zat in de tuin van ons hostel in Uvita.

Op 1 oktober zijn we verder gegaan naar Hacienda Baru, met de bus vanuit Uvita. Het was alleen nogal onduidelijk wanneer de bus hier ging, dus uiteindelijk hebben we weer uren staan wachten. Toch vreemd, dat ze zelfs via internet en het VVV kantoor niet kunnen achterhalen wanneer een bus komt. Soms komt 'ie wel en soms komt 'ie niet. Er is trouwens ook geen bushalte, gewoon een plek langs de grote weg waar mensen gaan staan.

Bij Hacienda Baru hadden we een leuk huisje aan het zwembad. Het was er verder vrij verlaten en het restaurant was altijd leeg. De Hacienda is eigenlijk een privé-reservaat, waar je kunt rondwandelen. Ze beschermen er ook de eieren van zeeschildpadden, die vlakbij vaak aan land komen om hun eieren te leggen. We hebben er wat rondgelopen, maar eigenlijk weinig bijzonders gezien, behalve heel veel toekans en wasberen. Dat kwam vooral doordat het de tweede dag bijna aan 1 stuk door keihard regende, waardoor ook de dieren liever ergens in een holletje waren gekropen waarschijnlijk. De enige dieren die het wel heel leuk vonden in de regen waren de kikkers, die sprongen overal om ons heen. Maar het was veel te nat voor ons fototoestel.

We zijn naar twee uitzichtpunten gelopen, maar behalve dat we het uitzicht sowieso niet zo heel bijzonder vonden, was er ook weinig te zien. Als je ziet dat de omgeving om je heen steeds waziger wordt, dan kun je je voorbereiden op nog meer regen op zeer korte termijn. Zelfs de paraplu was niet bestand tegen zoveel regen. Dus na een tijdje hebben we het wandelen maar opgegeven en zijn we met een boek in een hangmat op El Hang Out van de Hacienda beland. Het is trouwens de enige dag tijdens onze hele reis dat we echt een hele dag slecht weer hadden, terwijl het toch echt regenseizoen zou moeten zijn. We hebben bijna geen regen gezien, wat volgens de locals komt door het El Niño effect dit jaar. Vooral de boeren in het noorden hebben hier veel last van, waardoor de rijst- en de bonenoogst dit jaar mislukt is. En laat dat nou net het hoofdvoedsel hier zijn. Maar voor ons is het niet zo heel erg, want als het hier goed regent, dan doe je niet zoveel.

Op 3 oktober zijn we via San Isidro en Cartago doorgereisd naar Orosi. Orosi is een vrij klein plaatsje, dat op 1000 meter hoogte in een vallei ligt. We hadden uitzicht op vulkaan Turrialba, die erg actief is sinds 10 maanden. De bomen op de vulkaan zijn door alle giftige dampen doodgegaan en er zijn al evacuaties begonnen voor de mensen en dieren in de buurt.

4 Oktober zijn we naar een andere vulkaan in de buurt gegaan, Irazu. We wilden er eigenlijk naartoe met een tour, want dan zou je ook naar andere bezienswaardigheden in de vallei gaan en dat leek ons een leuke manier om meer van de omgeving te zien. Maar de tours bleken behoorlijk duur en dan ging je naar allerlei kerkjes en basilieken in de buurt. Cultuurbarbaren als we zijn vonden we dat niet zo nodig, dus wilden we eigenlijk alleen transport er naartoe. Openbaar vervoer is er namelijk bijna niet (en altijd maar de vraag of ze gaan en hoe laat). En als je wat van de vulkaan wil zien, dan moet je vroeg zijn, want vanaf half acht beginnen elke dag de wolken al te komen en om tien uur zie je alleen nog maar wolken. Een taxi bleek net zo duur te zijn als een tour, dus besloten we om er dan maar onze privé-tour van te maken. We werden dus rondgereden in de omgeving en mochten zelf bepalen waar we naartoe wilden. Onze chauffeur Luis was erg trots op zijn land en wilde er maar al te graag over vertellen en dingen van laten zien. Dus dat was uiteindelijk wel heel leuk.

Vulkaan Irazu ligt op 3500 meter hoogte, dus het was hier wel redelijk frisjes (12 graden, al voelde het niet zo door de zon). Het rookte overal een beetje en de krater met het groene meer hieronder is de actieve krater, die echt nog stoomt.

Vanaf het hoogste punt in de omgeving heb je uitzicht over het hele gebied, maar toen we daar eenmaal waren, waren de wolken al helemaal over de kraters heen getrokken en was er van het uitzicht niet veel meer over. Het stuk hierboven is waar we eerder liepen en waar vandaan de eerdere foto's zijn gemaakt. Waar hier de witte wolken hangen, beginnen de kraters.

Een waterval in de vallei.

Na de tour met de auto wilden we nog wandelen naar een hot spring in de buurt. We zijn daar eigenlijk niet zo van, maar hier is dat nogal een ding, dus we dachten laten we het dan 1 keer proberen. Er waren twee plekken waar ze er een heel zwembad omheen hebben gebouwd en waar de lokale bevolking op zondag blijkbaar uit de hele omgeving op af komt om dan allemaal lekker hard te gaan gillen en schreeuwen in zo'n bad. Zag er niet zo gezellig uit. Dus wij wilden naar een natuurlijke plek, waar ze er geen heel party-centrum omheen hebben gebouwd. Met een bijzonder brakke route-omschrijving gingen we onderweg en toen we na een uur aankwamen bleek de plek inderdaad best mooi. Alleen waren het twee kleine poeltjes van twee meter doorsnede, die tot op de laatste centimeter volgepropt zaten met locals. En de sfeer toen we er aankwamen was er 1 waarin wij duidelijk als vieze buitenlanders werden beschouwd, die toch maar heel snel weer moesten weggaan... Dus dat hebben we ook maar gedaan. Dan maar geen hot spring, wat we gezien hebben zag er toch allemaal als groene zooi uit.

Toen we 's avonds onze kamer uitliepen om te gaan eten, zat deze gezellige vriend op onze deur. Hij was vooral erg groot en eng, helemaal als hij op een vlieg springt om hem op te eten met die voorste twee "handjes" van hem. Hoewel we erg van natuur houden, houden we er niet zo van als ze in ons bed liggen, dus we vonden het geen goed plan om deze te laten zitten. Maar wat doe je met zo'n enorm ding? Dat plet je niet even onder je slipper, zeg maar. Uiteindelijk heeft Mark, onder grote bewondering van de andere hotelgasten, met een bakje en een stuk plastic de spin gevangen en een paar straten verder in de bosjes gezet. En hij leefde nog lang en gelukkig...

Op 5 oktober zijn we met dezelfde chauffeur als die naar Irazu naar Alajuela gegaan. Hij kon ons niet laten vertrekken, zonder dat we ook de ruïnes van Cartago hadden gezien. Hoewel, het zijn niet echt meer ruïnes, want ze hebben het gerestaureerd, maar wel leuk om te zien.

Alajuela is een redelijk grote stad, die iets naast San José ligt. Het ligt vlakbij het vliegveld, wat wel handig is voor onze terugreis. En we wilden liever niet in San José blijven, omdat we sowieso niet zo dol zijn op echt grote steden en het er ook niet heel veilig is. Dus om te voorkomen dat onze reis net als in Mexico eindigt, vonden we het een beter plan om onze laatste dagen te slijten in een iets minder grote en rustigere stad. Het ligt ook op 1000 meter hoogte, dus het is hier qua temperatuur ook iets koeler vergeleken bij de tropische temperaturen die we de laatste weken hebben gehad. We hebben onszelf getrakteerd op een lekker luxe hotel met alles erop en eraan, zodat we 's avonds HBO, AXN en allerlei andere heerlijke Amerikaanse zenders kunnen kijken op onze flatscreen tv. En er is gratis snel internet en WIFI, ook altijd handig.

De komende dagen willen we in ieder geval nog een vulkaan bekijken en verder weten we nog niet echt wat we gaan doen, relaxen waarschijnlijk.