Op maandag 7 september zijn we met een uur vertraging met het vliegtuigje hierboven naar Bocas del Toro gevlogen. We mochten in de VIP ruimte met airco wachten op het vliegveld, dat scheelde wel. Het vliegtuig zat helemaal niet vol en we hadden geen vaste plaatsen, dus we konden ook daarin riant bij de nooduitgang zitten. 

In Bocas del Toro hadden we al snel een boot te pakken naar isla Bastimentos, het eiland waar het hostel dat we gereserveerd hadden was. Maar daar hield het weer even op met het meezitten van dingen. Want onze reservering bleek niet te zijn opgeschreven en het hostel zat vol. De uitgeprinte email, waarin onze reservering was bevestigd werd met ongeloof en verbazing bekeken door de mensen van het hostel. Maar feit bleef dat er geen plek was. Ze wilden ons wel naar een ander hostel brengen, maar de eerste daarvan zat ook al vol. De tweede hebben we dus maar genomen, want het werd ook al bijna donker tegen die tijd. Dat bleek geen hele goeie keus, want we hebben die nacht geen oog dicht kunnen doen. De kamer was niet meer dan een houten hutje met een bed en een wc. Het bed plakte en prikte, de hitte was niet te doen, de fan werkte amper en de (koude) douche werkte ook niet.

De volgende dag zouden we alsnog naar het eerste gereserveerde hostel kunnen, maar na de ontvangst daar en onze indruk dat de werknemers daar een stel blowende hippies waren, besloten we dat niet te doen. Daarbij was Isla Bastimentos sowieso niet wat we ervan verwacht hadden. De hostels lagen allemaal niet bij een strand, maar alleen aan een steiger. Er was niet veel keus qua eettentjes en wat er was, was leeg en ongezellig en de helft van de kaart was er niet. Verder waren er vooral veel locals, kinderen en afval en drie discohutten, waar zo hard mogelijk muziek werd getetterd, zodat de vogels aan de andere kant van het eiland het ook konden horen. Kortom, niet helemaal de sfeer die we zochten.

Het hoofdeiland, Isla Colon, werd in de lonely planet nogal negatief afgeschilderd. Het zou te toeristisch zijn en juist daar zouden de herrie en de disco's zijn. Die indruk hadden wij niet, dus we besloten uiteindelijk toch een hostel op dat eiland te zoeken. Na wat bellen vonden we een kamer in casa amarilla, wat gerund wordt door een Amerikaans stel. En dat was wel even een verademing na de slechte nacht op Bastimentos. Hier hebben we namelijk een grote kamer met airco, een warme douche, breedbeeldtv, koelkast, een electronische kluis en zelfs een minilaptop met onbeperkt gratis internet!

Er zijn verder niet belachelijk veel andere toeristen hier (ook hier zijn de restaurantjes vaak leeg), maar er is wel veel meer te beleven en een veel leukere sfeer dan op het andere eiland.

Er lopen hier heel veel van dit soort kleine gekko's rond. Deze kwam even een slokje van een druppel gemorste sinaasappelsap van onze tafel drinken.

Toen we aan ons eerste ontbijtje op Isla Colon zaten, bedacht Mark dat het wel een goed idee zou zijn om een dagje fietsen te huren. Dan ben je wat mobieler, en kun je leuk het eiland gaan verkennen. Heel leuk ja...Alleen, was het dan ook leuk geweest als we goeie fietsen hadden gehuurd. Wij hebben gewoon de eerste de beste joker die langs de kant van de weg zat met zijn fietsen geld gegeven en ontdekten daarna pas wat een vreselijk brakke dingen we hadden meegekregen. Nou hoeft dat op zich nog niet een probleem te zijn, als je over een leuk, vlak eiland zou kunnen fietsen. Er was ons verteld dat "Dutch people" in 40 minuten aan de andere kant van het eiland kunnen zijn. Maar als dat al waar is, dan waren dat zwaar afgetrainde mountainbikers, die professioneel materiaal onder hun kont hadden, want voor een normaal mens is dat echt niet te doen. Het is enorm heuvelachtig en bochtig en dan in de zinderende hitte en luchtvochtigheid van hier, is dat een fijne combinatie. Daarbij hadden we dus 1 loodzware beachcruiser meegekregen, die geen versnellingen had en standaard op "zwaar" stond afgesteld en met terugtrapremmen. Daarmee kwam je lopend al bijna de heuvel niet op. En de andere fiets was een soort kindercrossfiets, met scheve pedalen, pijnlijke handvatten en maar 1 blokjesrem, die eigenlijk ook niet werkte, maar wel met versnellingen. Die was heuvelop dus net te doen, maar heuvel af was gewoon levensgevaarlijk. Er was onderweg niet heel veel verkeer, maar als er verkeer was, dan was een rem wel praktisch op zich.

Na zo'n twee uur ploeteren door overigens wel heel mooie jungle, konden we dan eindelijk de caribische zee in plonsen. Maar we hadden al wel bedacht dat we voor de terugreis een boot of een taxi wilden regelen, zodat we die tocht niet nog eens hoefden te doen. Voor 9 dollar hebben we dat inderdaad kunnen regelen, zodat de terugreis nog maar een half uur duurde.

Er was niet zoveel strand om op te zitten, maar het was er wel mooi en het water lekker warm.

Deze wespen waren net bezig een nest te bouwen.

Op woensdag 9 september zijn we op een boottour gegaan en hebben we gesnorkeld bij Coral Cay. Hier was veel te zien, maar niet zo gek veel vissen. Wel leuke zee-egels, zoals hierboven. Verder veel kleurrijke koraal en inktvisjes (zie onder).

We hebben onderweg ook een dolfijn gezien, maar hij had duidelijk geen zin om te spelen en zwom grote stukken onder water, zodat hij lastig te volgen was.

Na het snorkelen zijn we naar Red Frog Beach gegaan, waar de foto hierboven is genomen. De zee was hier een stuk wilder, waardoor je met iedere golf een bak zand over je heen kreeg.

Zoals de naam al doet vermoeden, zitten op de Red Frog Beach veel rode kikkers. Wij zijn twee uur bezig geweest om die dingen te vinden, maar hij liet zijn rooie smoel niet zien. Maar in onze zoektocht vonden we nog wel een strategisch verstopte dikke spin en een krabbetje.

Gelukkig was er een Panamees jongetje, die speciaal voor de toeristen zo'n rode kikker zoekt en die op een blad presenteert, zodat je alsnog een foto kan maken. Zo hebben we die kikker in ieder geval toch kunnen zien, met dank aan dat jongetje.

We blijven nu in ieder geval nog een dag in Bocas om lekker te relaxen en misschien nog wat andere strandjes te bekijken. Daarna is het plan om de grens naar Costa Rica over te gaan. Dat kan via een snelle, direkte route, waarbij alles geregeld is, maar wij willen via een andere, mooiere en langere route gaan, waarbij niets geregeld is.